سیاسی دیدگاه ادبیات جهان - مقالات و خبرها بخش خبر آرشیو  
   

حزب چپ ایران (فدائیان خلق): درود بر همبستگی ملی و روحیه همیاری مردم!



اخبار روز: www.iran-chabar.de
شنبه  ۱۰ فروردين ۱٣۹٨ -  ٣۰ مارس ۲۰۱۹


جاری شدن سیل در بسیاری از مناطق ایران فجایع انسانی غمباری به بار آورد و خسارات بسیاری بر جای گذاشت. گرچه هنوز بارش شدید در کشور برجاست و امکان تخریب چندین استان وجود دارد و نقاطی از میهن هم چنان در کابوس سیل و طغیان رودخانه ها به سر می برند، در برابر اما نیروی بلند قامت مردمی و مستقل از حکومت جهت غلبه بر عوارض بحران نیز قد برافراشته و می افرازد. به وساطت طغیان طبیعت، خیزش مستقل مردم سر برآورده است.
فاجعه این سیل، به طور همزمان واقعیت های معنی داری در معرض دید همگان قرار داده که درنگ بر آنها ضرورت بسیار دارد. از بارزترین آنها، یکی ناکارآمدی جمهوری اسلامی در قبال سوانح طبیعی است. دیگری بی اعتمادی عمومی در جامعه نسبت به کارایی نهادهای حکومتی در برابر سوانح طبیعی و بحران های زیست محیطی و اما بارزترین شان، همانا بروز و رشد روحیه همیاری بر متن همین بحران ها در میان خود مردم در مناطق سیل زده است! شیراز و ترکمن صحرای سیل زده و قربانی داده، در جریان این حوادث نمونه درخشانی از تعاون انسانی و همبستگی ملی را عرضه کردند. گروه های همیاری که در سطح کشور از مدت ها قبل سازمان یافته اند، بلافاصله به کمک مردم سیل زده شتافتند.
شیراز را بسیارانی به مهمان نوازی می شناسند، اما آنچه مردم این شهر در جریان غرقاب تلخ پسا نوروزی امسال از خود به تماشا نهاد، غروری شگفت انگیز آفرید. در کنار فداکاری های ستودنی اهالی آن برای نجات سیل زدگان، چنان نهضت مردمی در شهر راه افتاد که احترام همگان را برانگیخت و آوازه اش در سراسر ایران پیچید. درب گشوده منازل روی مسافران نوروزی، ثبت گسترده شماره تلفن های اهالی بر در و دیوارهای شهر جهت دعوت بی خانمان ها به خانه هایشان، پذیرایی رایگان از سوی رستوران ها، اقامت در هتل ها و حتی کار شبانه روزی واحدهای تعمیراتی به منظور بازسازی ماشین های آسیب دیده بی هیچ دستمزد و نیز انواع ابتکارات و از خودگذشتگی ها. در ترکمن صحرا هم همیاری برجسته بود. مردم بندر ترکمن روزانه برای چندین هزار سیل زده غذا درست می کنند. مردم گمیشان با درست کردن سیل بند با کیسه شن به طول بیش از چهار کیلومتر در طی یک روز، نگذاشتند سیل وارد شهر شود. این یک جنبش اجتماعی است، خودپو با محتوی عمیقاً انسانی و در چهره همیاری و همبستگی ملی.
شیراز و ترکمن صحرا حال و کمک مردم مناطق دیگر به سیل زدگان، هوای ایران کنونی را نشان می دهند. ایرانی که تنها با بیگانگی دم افزون دولت و ملت نسبت بیکدیگر مواجه نیست، بلکه در آن اعتماد درون ملتی رو به رشد و تقویت دارد. بین آن بی اعتمادی های فزاینده مردم نسبت به حکومت و این شکل گیری جنبش های همیاری مستقل و متکی بر خودمردمی، رابطه ای تنگاتنگ برقرار است. شیراز اعتلای همیاری ها در ترکمن صحرای را نشان داد و گلستان، تکرار سطح بالای کمک های مردمی سر پل ذهاب سال پیش را. بهمان اندازه که بیشترین دغدغه حکومتی ها در اوج بحران های طبیعی و بجای متمرکز کردن همه قوای دولتی و اعزام گسترده ارتش برای کاستن از عوارض خسارات، متوجه جنب و جوش مستقلانه مردم و بیم از آن ها می شود، از این رو هر چه که جلوتر می آئیم اتکاء مردم بر خود در موضوع یاری رسانی ها بیشتر و بیشتر می شود. دولت حساب های بانکی اعلام شده برای کمک به آسیب دیدگان را می بندد و دادستانی حکومت تهدید می کند که با شایعه سازی ها در رابطه با سیل و زلزله و سوانح طبیعی دیگر و در واقع حرکات خودجوش مردمی مصمم به همت و کمک مستقل از نهادهای قدرت، برخوردهای قاطع خواهد کرد!
در ایران امروز حتی بحران های ناشی از خشم طبیعت هم سریعاً رنگ و بوی سیاسی به خود می گیرند و بدل به عرصه تقابل اجتماعی مردم و حکومت می شوند و دقیقاً نیز به تقصیر جمهوری اسلامی. مردم با اعداد و ارقام صریح و غیر قابل تفسیر که به آنها دست می یابند به مقایسه سهم اندک بودجه ای نهادهای مورد نیاز خود با هزینه های نهادهای انگلی و سرکوبگر جمهوری اسلامی می پردازند و از این بی عدالتی خشم شان از حکومت بیشتر و فاصله شان با انها عمیق تر می شود.
در شهریور ۱۳۵۷ زلزله طبس با همه دهشت و گستردگی تلفاتش، بدل به صحنه نمایشی شد برای تقابل مردم با حکومتی که دیگر مشروعیتی میان ملت نداشت. در این زلزله، یک گسست کامل بین قوای امداد دولتی با داوطلبان مردمی که در عین حال نیروی انقلاب هم بودند به چشم می خورد. در زلزله سهمگین رودبار که ۱۲ سال بعد در جمهوری اسلامی رخ داد کمک های مردمی هنوز در وجه عمده خود از مسیر دولت وقت گذشت، در زلزله ۱۳۸۲ بم که ۱۳سال پس از ویرانی رودبار و منجیل اتفاق افتاد، نهادهای مردمی مستقل از جمهوری اسلامی همچون رکنی از کمک رسانی مستقلانه سر برآوردند. در زلزله ۱۳۹۱ کلیبر آذربایجان کمک رسانی مردمی جدا از دولت آنچنان ابعادی به خود گرفت که حکومتی ها چندین گروه امدادرسان مستقل را دستگیر کردند. اما زلزله سر پل ذهاب سال پیش در عین مصیبتی که بار آورد، کوس رسوایی جمهوری اسلامی را هم نواخت. باختران جدایی کامل ملت از دولت را در ابعادی بسیار به نمایش گذاشت و اکنون ترکمن صحرا ها و شیرازهای پر شور و نیز همه ایران برانگیخته در برابر جمهوری اسلامی را داریم.
حزب چپ ایران (فدائیان خلق) ضمن درود به مردم شیراز، ترکمن صحرا و دیگر مناطقی که چنین همبسته به یاری همدیگر شتافتند، روح ملی برانگیخته شده در ایران امروز را، هم یک منبع قدرت برای تغییر و هم برای سازندگی دانسته و آن را نشانه خودباوری ملی و بروز اراده جمعی تلقی می کند. این روحیه مایه اتحاد ملی، نه فقط در برابر خشم طبیعت که مقابل جور حکومت است. جمهوری اسلامی از این روح تعاون در وحشت است زیرا آن را آبستن همبستگی سیاسی می بیند. مائیم که باید قدر این برآمد همیاری و همبستگی را بدانیم.

هیئت سیاسی – اجرائی حزب چپ ایران ( فدائیان خلق)
۱۰ فروردین ۱۳۹۸ (۳۰ مارس ۲۰۱۹)


اگر عضو یکی از شبکه‌های زیر هستید می‌توانید این مطلب را به شبکه‌ی خود ارسال کنید:

Facebook
    Delicious delicious     Twitter twitter     دنباله donbaleh     Google google     Yahoo yahoo     بالاترین balatarin


چاپ کن

نظرات (۰)

نظر شما

اصل مطلب

بازگشت به صفحه نخست