اخبار روز: www.iran-chabar.de
يکشنبه  ۲۶ اسفند ۱٣۹۷ -  ۱۷ مارس ۲۰۱۹

دو سال پیش همین روزها بود که برای اولین بار یاد گرفتیم که تا وقتی صدایمان را از کارخانه به بیرون و خیابان نکشانیم شنیده نمیشویم.

و پارسال همین روزها بود که برای دستمزدها و عیدی و درآوردن شرکت از چنگ موسوی، آواره‌ی استانداری و نماز جمعه و خیابان بودیم.

حالا هم تا چند روز دیگر درحالی سال جدید می آید که این آخرین ساعات سال را هم کارگر گروه ملی فولاد با استیصال باید ببیند پس از کم و زیاد کردن کوه قرض و خرج، چیزی به لباس و عیدانه‌ی فرزندش میماسد یا که نه.

تا چند روز دیگر درحالی بهار می آید که بعضی از همکارانمان مثل میثم آل مهدی ؛ بیکار و بی و پول و بیمار و آواره هنوز زخم زمستان را بر تن دارد.

کمی آنسوتر برادرمان اسماعیل بخشی‌ کنج زندان افتاده تا بخاطر حق خواهی برای کارگران توبه کند.

اما سال ۹۷ با تمام افت و خیزهایش، با تمام تلخی‌ها و هزینه‌هایش سالی بود پرفراز که مبارزه‌ی کارگر فولاد را به اوج رساند.

آبان و آذر نقطه‌ی درخشانی بود که برای همیشه در حافظه‌ی ما و جنبش کارگری ثبت شد، وقتی نه فقط اهواز که کارگران سراسر کشور پشتمان ایستادند و همصدایمان شدند. و این یعنی کارگر فولاد بعد از این دیگر به عقب برنمیگردد.

در مسیر سال ۹۷ دستاوردهای درخشانی کسب کردیم:
موسوی قلدر را بیرون انداختیم،
مجامع عمومی کارگری را برپا کردیم، مدیران مافیایی را افشا و بیرون کردیم، سهام اکسین را از زیر چوب حراج درآوردیم،
پرداخت حقوق‌ها را به روز کردیم،
جلوی دست‌اندازی‌ به حق بیمه‌های اجتماعی و تکمیلی‌ را گرفتیم،
به ضرب اعتراضمان مواد اولیه را رساندیم،
چرخ سه کارخانه را روشن نگه داشتیم و کارخانه را در یک کلام نجات دادیم.

این همه به بهای فشارهای گزاف امنیتی، اخراج و محرومیت میثم آل مهدی‌ها از شغل و حقوقشان و تیغ تیز پرونده‌سازی‌های امنیتی بر سر بیش از صد نفر از کارگران گروه ملی فولاد بود.

هرچند تولید گروه ملی هنوز فاصله زیادی با ظرفیت واقعی‌اش دارد، درب دو کارخانه تخته است و تجهیزات هنوز فرسوده‌اند و بدنهای کارگر فولاد بخاطر سختی کار مستهلک است و زخم‌هاشان هنوز باز، اما مسیر مبارزه در سال ۹۷ نشان داد که با قدرت اتحادمان توانستیم و کردیم.

هیچ سطحی از تهدید، ارعاب، زندان و اخراج، نفاق و ناامیدی نمیتواند این پیام اصلی سال ۹۷ را از حافظه‌مان پاک کند.

بهمین خاطر مانند شیر از این دستاوردها پاسبانی خواهیم کرد و برای پیگیری مطالبات بعدی هم حاضریم و عقب نخواهیم نشست.

کارگر گروه ملی فولاد در عین حال در سال ۹۷ چیزی را دید که هرگز او را به عقب برنمیگرداند: او قدرت اتحاد و همبستگی کارگران از شوش و اراک و قزوین تا اهواز را با خودش دید.

فریاد همبستگی کارگران و معلمان و بازنشستگان و دانشجویانی که زیر مشکلات معیشتی کمرشان خم شده را با خود شنید و در این مسیر حامیان و دشمنان واقعی‌اش را شناخت.

شناخت که اعتراضش از دیگر کارگرانی که از خصوصی‌سازی مینالند جدا نیست، از معلمی که اعتصاب میکند و از فعال کارگری که برای حداقل دستمزد جلوی مجلس تجمع میکند و دستگیر میشود جدا نیست.

شناخت که اینها نماهایی از یک مبارزه، یک طبقه و برای یک معیشت است.

به همین خاطر هم هست که کارگران، معلمان، رانندگان و فعالان کارگری در بند به همان اندازه برای ما اعتراض میکنند که خودمان برای خودمان.

به هر سنگری که در جنبش کارگری حمله شود، به کل ما حمله شده. تعرض به اسماعیل بخشی، محمد حبیبی ،جعفر عظیم زاده و دیگر فعالان صنفی دربند همانقدر محکوم است که تعرض به خود ما.

بنابراین در این آخرین لحظات سال ۹۷ سعی کنیم پشتِ همانانی بایستیم که پشتمان ایستادند!

پیگیر وضع‌ میثم آل مهدی و خانواده‌ اش در این عید باشیم و با هر امکان حمایتشان کنیم تا بدانند تنها نیستند.

و در نهایت صدای کارگران و معلمان دربندی باشیم که صدایمان شدند.

پیام سال ۹۷ هم در همین یک کلام بود و بس: با اتحاد پیروز میشویم، با افتراق شکست میخوریم!