اخبار روز: www.iran-chabar.de
يکشنبه  ٨ مهر ۱٣۹۷ -  ٣۰ سپتامبر ۲۰۱٨

مراسم بزرگداشت یاد جانباختگان دهه ۶۰ و سال ۶۷ روز شنبه ۲۲ سپتامبر در شهر زوریخ برگزار شد. این مراسم با یک دقیقه کف زدن
به پاس مقاومت و پایداری آن جانباختگان آغاز شد.
سپس بیاینه کمیته دفاع از مبارزات مردم ایران- سوئیس، برگزارکننده این مراسم قرائت شد.

خانم مژده ارسی، ساکن آلمان، فوق لیسانس رشته تدریس زبان آلمانی و اسپانیا شناسی، زندانی
سیاسی سابق سخنران اول مراسم بود. او بعنوان شاهد عینی جنایتهای رژیم ، سخنرانی خود را با خاطره ایی از زندان شروع کرد: در سال ۶۷ من در بند آزادی‌ها در اتاق دربسته بودم. بعد از قطع تمامی کانال‌های ارتباطی ما با دنیای خارج و بردن زندانیانی که اتهام مجاهد داشتند، ما هنوز خبر دقیقی از چگونگی و ابعاد کشتار نداشتیم. تا این که کنار ما یک سلول خالی شد و چند تن از زنان مجاهد را به آن‌جا آوردند. یکی از آنها با زدن رمز مورس من و رفیق دیگرم همه خبرها را به ما داد..او گفت زنان مجاهد را دار زدند. "یادمانه آلترناتیو" موضوع سخنرانی او بود: این¬که چه کسی به یاد می¬آورد، ارتباط مستقیم به موضوع یادآوری دارد. در بحث ما می¬توان آنانی را که به یاد می¬آورند به دو دسته تقسیم کرد، کسانی که مرتکب جنایت شده¬اند و کسانی که مورد سرکوب و جنایت واقع شده¬اند. جنایتکاران برخلاف کسانی که مورد سرکوب و جنایت قرار گرفتند، نه تنها تمایل به روشن شدن موضوع در سطح عام ندارند، بلکه سعی می¬کنند بر جنایتشان سرپوش بگذارند. مانند کشتار ۶۷ که سالیان سال در باره آن سکوت در پیش گرفته می¬شود.

سپس خانم شورا مکارمی، دیپلم علوم سیاسی، متخصص امور مهاجرت و دکترای علوم سیاسی به ایراد سخنرانی پرداخت. مادراو جانباخته فاطمه زارعی بعد از ٨ سال زندان و تحمل شکنجه های وحشیانه رژیم، درسال ۶۷ بدار کشیده شد و در بی شمار خاورانهای بی نام ونشان دفن شد. خانم مکارمی در باب « از سکوت تا بازنویسی تاریخ، درمقابل سیاست انکار چه میشود کرد؟» وظایف ما ، شیوه مقابله وراه کردهای ممکن را بررسی کرد.
او سخنانش را با مبحث "ضد آرشیوی کردن" وقایع و خشونتهای دولتی در دهه شصت آغاز کرد. و در ادامه اشاره کرد به اینکه در سالهای اخیر و بخصوص این سال نقد به "گفتمان حقوق بشری" کردن جنایتهای دهه شصت بیشتر شده است.. به نظر او مشکل نگاه حقوق بشری نیست بلکه این گفتمان جای خالی تارخ را پر کرده است. در پایان او اشاره کرد که ما باید این رابطه دوگانه بین مبارزین که جنایت برایشان واقع شده و دولت که جنایت را مرتکب شده؛ تبدیل کنیم به یک مثلث سه گانه : مبارزین، دولت و دنیای اجتماعی که این جنایت درآن اتفاق افتاده. چرا که اساسا یکی از هدفهای این جنایت تغییر این دنیای اجتماعی بوده است.

آقای داریوش شیروانی، سینماگر و موسیقیدان ساکن آلمان به اجرای برنامه پرداخت.
شیروانی می گوید: هنروهنرمند نمی تواندسیاسی نباشد، هنرمند درد جامعه اش را با هنرش بیان می کند، غیرازاین باشد، هر دو بی مفهوم است.
آقای شیروانی دوقطعه ویولون، با نام های ۶۷ به یاد جانباختگان و فرار از غم، هردو از کارهای جدید
خود را اجرا کرد و همگان سراپا گوش از این اثار زیبای، یاد آن جاودانه های دهه ۶۰ و سال ۶۷ را گرامی داشتند.
در جلسه پرسش و پاسخ ۴۵ دقیقه ای ، سخنرانان به سوالات حاضرین در جلسه جواب دادند.
حسن ختام برنامه سرودی بسیار زیبا بود ازنعمت آزرم با آهنگ و تنظیم و اجرای دوچندان زیبای پیانوآقای شیروانی و همینطور سرود « سرآمد زمستون» و همخوانی حاضرین، که به مراسم روحی دیگر وفضایی فراموش نشدنی به یادمان آن جانباختگان بخشید.

شرکت جمع زیادی از هموطنانمان، از طیفهای مختلف، مخصوصا حضورچشم گیر نسل جوان کشورمان در این مراسم و طرح سوالات فراوان آنان و پاسخ سخنرانان و گفتگوی آنان با سخنرانان و برگزارکنندگان یکی از ویژگیهای این مراسم بود.

کمیته دفاع از مبارزات مردم ایران- سوئیس