• چنانچه علیرغم مواضع احزاب قدرتمند بازهم ملانشون بتواند رقیب خود را مغلوب نماید آیا خواهد توانست مصائب مختلفی که توده ها وخصوصا طبقه کارگر فرانسه مبتلا به آن است را از پیش پای آنها‌ بردارد؟ ملانشون اکنون کاملاً دریافته است که حفظ کاخ الیزه از الزامات اصلی است وهر فردی که وارد بازی انتخابات می‌شود باید پاسدار آن باشد، تقدس کاخ الیزه کاملاً گره خورده است با تقدس نظم سرمایه داری حاکم بر فرانسه ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
پنج‌شنبه  ٣۱ فروردين ۱٣۹۶ -  ۲۰ آوريل ۲۰۱۷

جدال بر سر تصاحب بالاترین قدرت اجرایی در فرانسه روز ۲٣ آوریل وارد مرحله جدیدی خواهدشد. برخی نظر سنجی ها حاکی از این است که ازمیان ۱۱کاندیدا، بخت خانم مارین لوپن و آقای ژان لوک ملانشون برای رسیدن به مرحله دوم بیش از سایرین می باشد. در چنین صورتی دوجریان اصلی که می‌توان یکی را در منتهاعلیه راست ودیگری درمنتها علیه چپ بورژوازی قرار داد، خود را آماده خواهند نمود تا بر دیگری غالب شده و کاخ الیزه را درتصاحب خود در آورد. اینکه در صورت میدان داری این دو جریان آرایش نیروها در دور دوم به کدام سمت سیر نماید از هم‌اکنون نمی‌توان به قطعیت گفت. اما با در نظر گرفتن نسبت فاصله‌ای که جریانات مختلف اعم از سوسیالیست وجمهوریخواه و لیبرال با ملانشون دارند هیچ بعید نیست که علیرغم سیاستهای به غایت راسیستی جریان لوپن بازهم بخش عمده‌ای از آن‌ها خود را در جبهه او قرار دهند و موضعی بر علیه ملانشون اتخاذ کنند! جریانات مختلف بورژوازی از حزب سوسیالیست اولاند تا جریان اولترا راست نیکلا دوپون-انیان، هر کدام به نحوی نگرانی خود را از برکشیده شدن ملانشون نشان داده‌اند. بر این اساس چنانچه وی به همراه شخص دیگری به دور دوم راه یابد نمی‌تواند زیاد خوشبین به حمایت رهبری حزب سوسیالیست باشد.
چنانچه علیرغم مواضع احزاب قدرتمند بازهم ملانشون بتواند رقیب خود را مغلوب نماید اما با توجه به روند حرکتی که وی مورد نظر قرار خواهد داد آیا خواهد توانست مصائب مختلفی که توده ها وخصوصا طبقه کارگر فرانسه مبتلا به آن است مانند بی خانمانی، بی کاری، افسرده گی، نا امیدی و.. را از پیش پای آنها‌ بردارد؟ ملانشون در دوره قبل که کاندیداتوری ریاست جمهوری بود در مصاحبه‌ای اعلام نمود «اولین کاری که خواهم کرد انداختن کلید کاخ الیزه به رودخانه سن است » ولی اکنون که خود را در چند قدمی رسیدن به همان کاخ می‌بیند چنین سخنانی دیگر محلی از اعراب برای وی ندارد. اواکنون کاملاً دریافته است که حفظ کاخ الیزه از الزامات اصلی است وهر فردی که وارد بازی انتخابات می‌شود باید پاسدار آن باشد، خصوصا اگر به عنوان نیرویی مهم بخواهد عرض اندام نماید. تقدس کاخ الیزه کاملاً گره خورده است با تقدس نظم سرمایه داری حاکم بر فرانسه. رهایی از یکی بدون رهایی از دیگری امکان ناپذیر است. امری که نه تنها از عهده ملانشون بر نمی‌آید بلکه اوحتا نمی‌تواند به آن بیندیشد! ملانشون خود جدا شده از حزبی است که در زمان اوج و قدرت گیری توسط میتران وعلیرغم شعار اولیه او در زمان تاسیس براین اساس که :“ ...کسی که گسست از نظم مستقر، آنهم نه فقط از نظم مستقر سیاسی، بلکه گسست از جامعه‍ی سرمایه داری را نمی پذیرد، چنین کسی نمی تواند طرفدار حزب سوسیالیست باشد.(۱)“ اما زمانی که به ساختمان مقدس الیزه وارد شدند نه تنها هیچ خدشه ای بر تقدس سرمایه داری وارد نگردید بلکه درحفظ وتحکیم پایه‌های آن‌ چنان همت گماشتند که حتا شرایط برای مسخ شدن بعدی توده ها درگلیستها نیز فراهم گردید.
بر کشیده شدن ملانشون خود گویای این واقعیت است که طبقه کارگر فرانسه نتوانسته است بر مبارزات اجتماعی جامعه مُهر رهبری طبقاتی خود را بزند. چنین واقعیتی که در گذشته رقم زننده فرصتی طلایی برای میتران گردید تاخود را در راس هرم قدرت دولتی قراردهد اکنون نیز می‌تواند دراختیار ملانشون قرار گیرد. می‌توان گفت با توجه به مخاطراتی که از جانب راسیستهای جبهه لوپن وجود دارد حتا اگردر دور دوم رهبران جریانات مختلف حزب سوسیالست از وی حمایتی به عمل نیاورند بازهم در مصاف با لوپن، این ملانشون است که با تکیه بر آراء بخش مهمی از کارگران بحرکت در آمده با پای خود اما با سر بورژوازی، عهده دار هدایت کاخ الیزه ونظم سرمایه داری موجود خواهد شد.
تداوم این عقب راندن راسیستها در صورتی امکان‌پذیر است که نتایج ملموسی برای توده ها به همراه آورد. آیا چنین نتایجی به وسیله حافظان سلطه سرمایه داری که در الیزه مستقر خواهند شد می تواند صورت عملی بخود بگیرد؟ وآیا چنانچه طبقه کارگر نتوانداز وضعیت ایجاد شده برای فراتر رفتن ازموقعیت تاکنونی خویش گامهایی اساسی بر دارد، بهبودی در وضعیت معیشتی وکاری توده ها ایجاد خواهد گردید؟
با هر درجه تفاوت که برای جامعه فرانسه نسبت به یونان قائل باشیم اما در صورت به حرکت در نیامدن کارگران فرانسه همچون یک طبقه اجتماعی، آیامی توان انتظار داشت که آنها سر نوشتی بهتر از کارگران یونان پیدا نمایند؟ و آیا بدون حرکت متشکل و گسترده کارگران در جهت درهم شکستن نظم سرمایه داری موجود بازهم شرایط برای راسیستهای طرفدار لوپن فراهم تر از گذشته نخواهد شد تا آنها بتوانند وسیعتر از قبل به سمت قدرت خیزبردارند؟

زیرنویس:
(۱).بخشی از سخنرانی فرانسوا میتران در کنگره سوسیالیستها در سال ۱۹۷۱-نوشته ی ناصر اعتمادی