• یاد درخشان تقی در سینه تاریخی که روزی به خاطره جمعی ایرانیان بدل خواهد شد و در ذهن زخمی ما، شماری از دوستان، همبندی ها و همراهان تقی ثبت است ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
آدينه  ۲۲ بهمن ۱٣۹۵ -  ۱۰ فوريه ۲۰۱۷

* یاد دکترتقی افشانی در خاطره ما همبندیان او و بر سینه تاریخ ایران ثبت است

یاد درخشان تقی در سینه تاریخی که روزی به خاطره جمعی ایرانیان بدل خواهد شد و در ذهن زخمی ما، شماری از دوستان، همبندی ها و همراهان تقی ثبت است. او هوش تیز، نگاه هوشیار و توانائی های فکری خود را در مدیریت اعتصاب ها و جنبش دانشجوئی سال های ۴۶-۴۷ نشان داد. دانش و هوشیاری ذهنی در او با صمیمیت، مهربانی، صداقت، فروتنی و اعتقاد راسخ گره خورده بود.
از چهره های برجسته جنبش چپ دوران خود و از نخستین اعضای جنبش و گروه فدائی بود. به همراه اسدلله مفتاحی یکی از چهار شبکه اصلی گروه فدائی را در تبریز تاسیس و مدیریت کرد. در بحث های مهم درون گروهی و در چالش های فکری تعیین کننده سال ۴٨ـ ۴۹ نقشی موثر داشت. ذهنی پرسشگر داشت و در بستر همین بحث ها بود که نقدی تامل برانگیز بر برخی احکام استراتژی و تاکتیک مسعود احمد زاده نوشت که درون گروهی خوانده و در باره آن بحث شد.
در سال ۱٣۵۰ بازداشت شد. مقاومت او در برابر شکنجه نشانه ای بود از پای بندی عمیق او به آرمان های خود و گروه. به اعدام محکوم شد اما حکم او و برخی دیگر از رفقا به حبس ابد تقلیل یافت. در زندان از چهره های موثر و از خلق کنندگان مفاهیم فکری بود. بر بستر دانش و آگاهی عمیق و به پشتوانه ذهنی نقاد، همواره در اندیشه نقد افکار خود و دیگران و در پی کشف چشم اندازهای فکری و سیاسی نو بود و از شنا در توفان تلاطم های فکری نمی ترسید.
در زندان از مراجع فکری و از اعضای رهبری تشکیلات فدائی درون زندان بود. پس از نقد مشی رسمی سازمان از رهبری تشکیلات درون زندان کناره گرفت اما و تا پایان دوران بند، اعتقاد خود به جنبش چپ و پای بندی به مقاومت در برابر استبداد را حفظ کرد و در تمامی حرکت های اعتراضی و فکری زندانیان سیاسی آن دوران نقشی برجسته داشت.
در سال ۵۷ از آخرین کسانی بود که از زندان آزاد شد. با وفاداری به آرمان های خود درس پزشکی را تمام کرد و در ارومیه و روستاهای اطراف آن پزشک مردم شد.
سال های آخر عمر خود را در تهران گذراند و با بیماری پارکینسون دست و پنجه نرم کرد.
نسل ما یادگاری عزیز از دورانی پرشکوه و خلاق و جنبش چپ ایران یکی از صادق ترین و اندیشمندترین چهره های خود را از دست داد.
یاد عزیز او در خاطره ما، شماری از همبندان، همراهان و همرزمان او که این متن را امضا کرده ایم و مهم تر از ما بر سینه جنبش چپ ایران ثبت است.   

رسول آذرنوش، محمد آزادگر، ابراهیم آوخ، مهدی ابراهیم زاده، داود ابراهیمی، فریدون احمدی، یوسف اردلان، محمد اعظمی، تقی اغنیا، رضا اکرمی، حسام امام، بهمن امینی، علی برزو، یداله بلدی، حسین بهبودی، اژدر بهنام، حبیب پرزین، مریم پورتنگستانی، حسین پورجانکی، احمد پورمندی، علی پورنقوی، ایرج تقی زاده، مهدی جباری، حسن جعفری، عاطفه جعفری، فردوس جمشیدی رودباری، رضا جوشنی، سارا جوشنی، محمد حدادپور، محسن حرمتی پور، نقی حمیدیان، نسیم خاکسار، اسماعیل ختائی، اصغر خرسند، بهروز خلیق، محمد دستگیر، رضا دقتی، اکبر دوستدار، سیاوش دهقان، ناصر رحمانی نژاد، فرهمند رکنی (اخوی)، رحمت رنجبر، سلامت رنجبر، ناصر رحیم خانی، حسین سازور، علی ستاری، فرج سرکوهی، اکبر سوری، محمد تقی سید احمدی، اکبر سیف، مختار شلالوند، اسفندیار صادق زاده، عیسی صفا، حسن صمدیان، جمشید طاهری پور، علی طلوع، مجید عبدالرحیم پور، رضا علامه زاده، سعدی علیزاده، حمید عمرانی، محمد فارسی، اصغر فتاحی، مهدی فتاپور، مسعود فتحی، حسن فخاری، حمزه فراحتی، مسعود فروزش راد، محسن فومنی، پرویز قائمیان، پرویز قلیچ خانی، قدرت قلی زاده، عبداله قوامی، مهدی کاظمی، اسفندیار کریمی، رضا کریمی، فرزاد کریمی، بهزاد کریمی، حسن گلشاهی، علی لاریمی، عطا محسنی، احمد محمدی، ضرغام محمودی، مرتضی محیط، پرویز مختاری، منوچهر مختاری، مصطفی مدنی، بهروز مطلب زاده، امیر ممبینی، محمدرضا مهجوریان، اشرف میرهاشمی، حمید نعیمی، فرخ نگهدار، داود نوائیان، پرویز نویدی، ایرج واحدی پور، پروین واحدی پور.